هروقت
گذرم به یادداشت‌های مجتبی مینوی می‌افتاد، رنگ غم می‌گرفتم، چرا که حسرت و اصرار
و تاکیداتِ او بعدِ 60 سال هنوز انجام نشده است. حسرت داشتم چرا سایت‌هایی مثل بایگانی یا کتاب‌های فراموش‌شده و پروژه گوتنبرگ نداریم و حالا چند روزی‌ست که اینجا را پیدا کرده‌ام و
خوشحالم. البته جاهایی برای نسخِ خطی فراهم شده که ستودنی‌ست، مثل این کنسرسیوم محتوای ملی که به همتِ رئیسِ کتابخانه‌ی
مجلس شورا راه افتاده انگار. اما خوشحالیِ کوچکِ من از اسکن شدن و در دسترس قرار
گرفتنِ کتاب‌های بنیادِ فرهنگ است که سال‌هاست نایابند. نسخه‌های منقح تمیزِ حروف‌چینی‌شده‌ی
قابل اعتماد و کمیاب.
به گنجینه کتب قدیمیِ سایت پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی (اینجا) سر بزنید، نسخه‌های
تمیز اسکن شده‌ی کتاب‌هایی مثل: آفرینش و تاریخ -، سیرتِ رسول‌الله -، سیری در دیوان شمس -، بخشی از تفسیری کهن -، عجایب هند -، پلی میان شعر هجایی و عروضی فارسی -، تحریر تاریخ وصاف -، ترجمه قرآن موزه پارس -، تفسیر قرآن مجید -، تفسیر نفسی -، نامه‌های قائم‌مقام فراهانی -، سمک عیار و ویس و رامین را بردارید و به قول عزیزِ شاعری، زندگانی کنید.
تمام این کار خوشحالی
تقسیم غنائم بود.
۱ نظر:
دستت درد نکند
ارسال یک نظر